Volgens mij is het aan een groot
aantal beelden om voor zich te spreken. 
Die beelden hebben een niet hoorbare en geluidloze stem, maar wel klank en klankkleur.
Dus over het hiernaast getoonde beeld hoef ik niets te schrijven of te zeggen, punt.
Maar geloof me op mijn woord, ik moet me wel inhouden. Het liefst zou ik me laten gaan en met passie lyrisch uitweiden over dit en dat. Maar nee, ik zal me inhouden en het beeld voor zich laten spreken.
Ik weet niet of jullie dat ook wel eens overkomt, maar regelmatig hoor ik mezelf zeggen: “Ja, dat beeld roept iets bij me op”. Kennelijk heeft het dan toch op dat moment een stem? Bijzonder aan een beeld is dat het ook mijn stemming in meer of mindere mate kan veranderen.
Gisteren moest ik, na het aanhoren van een aantal politici, denken aan het woord vanzelfsprekend. Het item ging over integriteit, erecode en een commissie.
Het lijkt mij vanzelfsprekend dat je niet de opbrengst van de daklozenkrant in je zak steekt, niet met drank op achter het stuur zit, pensioenpremie betaalt of niet teveel declareert.
Maar ook: dat je rommel niet op straat gooit, een poging doet niet al te hard te rijden, stopt voor een rood stoplicht of anderen niet onnodig kwetst.
Als dat laatste gebeurt is het trouwens heel natuurlijk en normaal dat je dan je, welgemeende, excuses maakt. Dat spreekt voor zich.
Ach een mens is ook een mens. Niet alles is zo vanzelfsprekend. Soms moet je beter of met meer aandacht luisteren om iets goed te kunnen horen en het dan op de juiste waarde te schatten.
Een mens is ook maar een mens en daardoor is er genoeg leven in de brouwerij.
Opeens krijg ik na het schrijven van het woord brouwerij als niet bierdrinker, ik ben meer een wijnman, wel zin in een pilsje. Het blijft bijzonder wat ook woorden kunnen veroorzaken.
Vanzelfsprekend is ook de stem van je geweten.
Ik wens je een fijne dag, dat is voor mij zonneklaar.
